En mia junaĝo en elementa lernejo mi aŭdis aliajn diraĵojn : "— Mi estas katoliko. — Ni ankaŭ! — Ni estas protestantoj. — Ni estas judoj. " Kaj se en ĉi tiama epoko estintus en la lernejo araboj mi estus verŝajne aŭdinta: "— Ni estas muzulmanoj." Neeviteble, iam la religiemuloj pridemandis min: "— Kaj vi, kio vi estas?" Mi ja komprenis, ke temis pri religiaj kredoj, do mi respondis: "Mi ne estas diokredanto." Ĉiuj mirigite ekkris: —"Sed do, vi estas nenio!?" Mi konsentis: "— Vi ĉiuj pravas: Mi estas nenio." En Esperanto, oni tuj komprenas, ke ĉi tiu frazo estas sensenca. Nenio ne povas paroli por diri, ke "ĝi" estas nenio. Sed en la franca lingvo: "Vi estas nenio." = " Tu n'es rien." (prononco "ty ne riɛ̃." per la internacia fonetika alfabeto) la infanoj diras :"T'es rien." kiu aŭdiĝas same kiel "Terrien". [ (en la franca): "Terrien" = "Terano" (en esperanto) KONKLUDE: Mi ne estas nenio, mi estas TERANO. Dum longtempe mi pensis, ke mi estis agnostikisto. Iam mi iomete cerbumis kaj konk

Saluton Esperantisto! Esperanto estas inernacia lingvo por ĉiu inteligenta kaj pacema homo. Jen ĉi matena demando mia → Kial ĉi tiu racia propono renkontas tiom da malfacilaĵoj, anstataŭ facile kaj plene sukcesi? Kun via permeso, mi kolektos viajn respondojn… Elkore samideane 😊 Respondoj kaj reagoj de legintoj → Andreas K. Mi ne scias, kiom da malfacilaĵoj renkontas la ideo, uzi Esperanton, kiel interlingvon. Miasperte ofte estas tiel, ke homoj ne scias, kio Esperanto estas kaj ke ĝi ekzistas. Mia konjekte al tia nekonado grave kontribuas la esperantistoj per sia malabunda uzado de Esperanto tie, kie tian uzadon rimarkus ankaŭ neesperantistoj. Sed estas vane ĉiam denove atentigi prie, ĉar tro da esperantistoj simple ne volas shanĝi sian Esperanto-uzadon ne rimarkatan de ankaŭ neesperantistoj en rimarkatan de tiaj. Eĉ se prosperon de Esperanto volus malhelpi iu registaro, ĝi nuntempe ne bezonus fari apartajn tiucelajn paŝojn, ĉar: La parolantoj de Esperanto ne iĝas ĝin sufiĉe videbla,

Neniu konas la estonton. La aŭguristoj ŝarlatanas. Al la babela problemo (fonto de la ĉefaj intergentaj miskomprenoj) Ludoviko Lazaro Zamenhof trovis solvon en 1887. La ignorantaj homamasoj nenion scias, nek pri la problemo, nek pri la solvo. En la menso de la malpli ignorantaj, foje eĉ intelektuloj, nestas malfavoraj kaj fortikaj antaŭjuĝoj kontraŭ la nocio de"Lingvo Internacia". Inteligenta amikino nediskuteble diris al mi « Esperanto fiaskis. ». Mi nur havis la tempon por repliki per demando « Ĉu paco kaj humanismo sukcesis? » Certe, Esperanto restas konfidenca sed tio ne signifas fiaskon… En la esperantistaro oni volis distingi inter la raŭmistoj kaj la finvenkistoj. Nek raŭmista, nek finvenkista, mi estas eble la du, samtempe… La zamenhofa lingvo allogis mian menson kaj mian koron per ĝia klareco kaj racieco. Oni povas admiri ĝin kiel artan ĉefverkon. Lingvo estas ilo por interkomuniki sed ankaŭ por pensi kaj organizi siajn ideojn. Racia ilo raciigas la menson. La interago inter l

Esperanto, genia lingvo, estis gvidita ek de sia ekiĝo de nobla kaj klara idealo. La lingvo estas simpla, belsona kaj etne neŭtrala. Ĝi apartenas al la homaro sen limige en kopirajto kaj nacieco. Kompreneble lingvo utilas nur, se oni ĝin ellernas, kaj uzas sufiĉe en ĉiuj siaj aktivadoj. EVITEBLAJ KAPTILOJ EN ĈIA PROJEKTO… Unua obstaklo → la lernado. Se oni lernas la lingvon ekirante el sia malsimpla gepatra lingvo, la ĉefa malfacileco devenas de la unua lingvo. Se oni ne estas denaska esperantoparolanto (…bonŝance), la ideala akirado de la lingvo estas la rekta metodo. Tiel ĉi oni evitas barakti kun la komplikaĵoj de siaj lingvaj kutimoj. La traduko venos ĉiam sufiĉe frue… Dua obstaklo → la ekuzado. La komencanto riskas erari pro sia lingva nivelo. Erari ne gravas per si mem, ("Erari homas, nur persisti diablas") sed erari povas provoki miskomprenon, mistraktadon kaj de mistraktado al ofendado la ŝtupetoj sin sekvas. Oni ĉiam atentu pri la ofendiĝemeco de aliaj esperantistoj ĉar la fak

PRÉJUGÉS AU SUJET DE L'AQUARELLE Pentroŝatanto, pentrokolektanto, pentremulo, aŭ pentristo, oni konas, aŭ kredas koni l’akvarelon… Amateur de peinture, collectionneur, peintre dilettante ou professionnel, on connaît, ou croit connaître l’aquarelle… DIFINO: "Akvarelo (de la latina vorto aqua „akvo“) estas pentraĵo farita per akvosolveblaj, travideblaj farboj. La farboj el gumo kaj koloraj pigmentoj solviĝas en akvo kaj per peniko pentriĝas sur papero, pergameno aŭ alia hela materialo." DÉFINITION: «Aquarelle (du mot latin aqua „eau“) est une œuvre peinte soluble à l’eau, aux couleurs transparentes. La peinture composée de gomme et de pigments de couleurs se dissout à l’eau et au moyen d’un pinceau se pose sur du papier, du parchemin ou autre matériau clair.» Oni povas precizigi, ke nenio malpermesas uzi aliajn ilojn por manipuli akvon kaj pigmentojn… Ni notu ankaŭ, ke l'akvarela gumo estas nomata "araba gumo", ĉar ĝi devenas el Afriko kaj Mezoriento. Por ĝin obteni, oni vundas akacion,

Pentroŝatanto, pentrokolektanto, pentremulo, aŭ pentristo, oni konas, aŭ kredas koni l’akvarelon… Ili ja scias ke "Akvarelo (de la latina vorto aqua „akvo“) estas pentraĵo farita per akvosolveblaj, travideblaj farboj. La farboj el gumo kaj koloraj pigmentoj solviĝas en akvo kaj per peniko pentriĝas sur papero, pergameno aŭ alia hela materialo." https://eo.wikipedia.org konfirmas… Kial ne eksperimenti senpagan farbon? Per najbare trovebla akacio, aŭ mimozo, kaj iom da fulgo de kamentubo (…ligna hejtilo konsilita) oni povas obteni sian propran unuan akvarelan farbon: la bistro. (Ni ne konfuzu"bistro"kun"trinkejo"…) Oni povas ankaŭ provi eksperimentojn per juglanda likvaĵo kaj nigro de sepio aŭ polpo. Eble aĉeti bonkvalitajn akvarelojn farbojn pli simplas… Ĉi tiu akvarelo unukolora, aŭ kamaja, evidentigas du ĉefajn teknikojn: La lavumo, kiam la farbo dissolviĝas sur la akvumita papero, kaj la desegno aŭ la tuŝo, kiu precizigas la formojn. Antaŭjuĝoj Oni ofte aŭdas ĉi tiun dialogon inter p